"Agochado entre toxos e cuberto por xestas agardaba coas primeiras luces do día e con algo de impaciencia o momento de ver ao lobo" Miguel Mosquera

Agochado entre toxos e cuberto por xestas agardaba coas primeiras luces do día e con algo de impaciencia o momento de ver ao lobo. Atopábame nun lugar novo, apenas coñecido. As sombras e o canto do cuco dábanlle un encanto misterioso.

Escudriñaba o terreo entretido co ir e vir dos corvos. Pero o agasallo chegou cando de súpeto a través dos prismáticos apareceu unha figura que me era moi familiar. Aí estaba, a loba chegou avanzando con tranquilidade, con harmonía, cun xeito de camiñar inconfundible. Se tivera que describir o que experimentei nese instante cunha soa palabra sería "emoción".



A miña preocupación era permanecer inmóbil para pasar desapercibido e non asustala. Continuou facendo breves paradas de cando en cando buscando algo. De súpeto coas orellas ergueitas detívose definitivamente deixando ver un pescozo enorme, potente. Aínda que miraba nunha dirección distinta a onde eu me atopaba, non me movín, o último que quería era asustala. Estaba marabillado, quería seguir observándoa, quería que ese momento non rematara. Estaba ante o lobo ibérico, quería aproveitar cada segundo que pasaba como espectador de excepción.

Permaneceu inmóbil case dez minutos tras uns toxos, mirando, vixiando unha chaira. De súpeto botou a correr. No primeiro momento non souben o motivo ata que acertei a entender que o destino daquela explosiva carreira era un coello que fuxía con toda a velocidade que as súas potentes patas lle daban. Unha loita de poder a poder. Un loitaba por comer para vivir, e outro loitaba por fuxir para vivir. Foi finalmente o pequeno coello, axudado cun chisco de vantaxe inicial, quen de refuxiarse nun burato. Pero a loba non se deu por vencida tan sinxelamente. Meteu a cabeza, rascou coas patas e olfacteou movendo a cola na procura do premio. Deu un rodeo e volta a empezar. Non puiden observar claramente o desenlace. En cuestión dun par de minutos a chuvia primeiro, a sarabia despois e por último a neve comezaron a caer con tanta forza que tiven que cubrirme co abrigo. No derradeira ollada vin como a loba marchaba baixo a neve como chegou, solitaria e fermosa mentres dous experimentados corvos seguían os seus pasos agardando que lles deixase un agasallo en forma de alimento.



Unha vez máis o lobo amosoume que nada ten que ver co que me tiñan contado del. A esencia dunha especie excepcional que afortunadamente sobrevive nos nosos montes, e que máis alá de inxustos prexuízos continua exercendo o papel que a natureza lle outorgou fai miles de anos contribuíndo á boa saúde dos nosos ecosistemas.

publicado por miguel mosquera

fuente : http://alobagueira.blogspot.com.es/2012/04/lobo-iberico-seguimento-grupo-iv-lobos.html